Het blijvend tekort aan personeel in de noodcentrales 101 wordt opnieuw zeer schrijnend.

De federale regering buigt voor de druk van de partijen die de openbare dienstverlening willen kapot besparen. Niettegenstaande de werkdruk sinds 2007 blijvend steeg, is er geen akkoord om 83 bijkomende calltakers aan te stellen. Het is vandaag geen uitzondering dat een neutrale calltaker gedurende zijn shift (12 uren) meer dan 150 oproepen moet behandelen. Dat houdt geen mens jaren vol!

In een blinde besparingswoede wil men nu in West-Vlaanderen uittesten hoe men 's nachts nog met minder mensen kan werken door van drie naar twee calltakers te gaan. Als dat daar lukt, zal men het overal met minder mensen moeten doen. Op deze wijze zullen nog meer calltakers vertrekken en het is al zo moeilijk om blijvend specialisten te vinden voor deze zware functie.

Op 24 april bezocht de nieuwe gouverneur van West-Vlaanderen de centrale in Brugge. Hij werd opgewacht door het personeel met een kistje citroenen, want zo voelen de werknemers zich: uitgeperst en net niet in de vuilbak gekieperd. Het personeel was niet in staking, zij nemen hun verantwoordelijkheid en blijven ten dienste staan van de bevolking. De politiekers daarentegen zijn doof en blind, en besturen op de tast. Een land dat bespaart op hulpverlening maar geld van de bevolking uitdeelt aan banken en speculanten, is absoluut op de verkeerde weg.

Hoelang gaat het duren vooraleer de bevolking in opstand komt tegen dergelijke ‘leiders’? Moet men eerst een antwoordapparaat krijgen als men belt om dringende hulp?

Guido Rasschaert