Vanmorgen hoorde ik een staaltje hypocrisie dat z’n weerga niet kent. Een N-VA-backbencher vond het nodig te reageren op het feit dat de federale administratie de facto zonder middelen zit en daarom in december geen bijkomende initiatieven kan nemen. Los van het feit dat dat nog wel eens voorkomt, is het opmerkelijk dat juist de N-VA – die stevig wil snoeien in administratieve en openbare diensten – dit wraakroepend vindt.

Als opportunisme en populisme kan het tellen: proberen te scoren door de openbare diensten op water en brood te zetten én proberen te scoren als er onvoldoende middelen zijn om op een normale manier aan openbare dienstverlening te doen.

Wraakroepend is juist dat achter dit soort manipulatie de volledige ontmanteling van de openbare diensten schuilgaat – wegens ‘niet efficiënt’ en ‘niet goed genoeg’ – en men ondertussen de rode loper voor de privé uitrolt.

Wraakroepend is ook dat er in de openbare diensten geen plaats meer is voor personeel met een lagere scholingsgraad, dat men geen beroep meer doet op eigen catering of op eigen schoonmaak en dat er geen ruimte meer is voor een vorm van sociale tewerkstelling die nochtans van groot nut kan zijn. Bij de afschaf van de Senaat en het laten afvloeien van die personeelsleden stelt men zelfs dat men ‘met dit soort van mensen’ niets kan doen.

Ik herinner me nochtans mijn schooltijd, lagere en middelbare school. We hadden een eigen keuken die elke dag warme maaltijden bereidde. Er was eigen onderhoudspersoneel, dus onze toiletten waren proper. Daarvoor moesten geen speciale acties georganiseerd worden, zoals nu nogal eens het geval is.

Armoede is van alle tijden. Ook toen waren er kinderen uit kansarme gezinnen die soms zonder eten naar school kwamen. Maar er was altijd wel sociale controle, ook door het keuken- en schoonmaakpersoneel. Daardoor had men snel door als er iets niet klopte. Er was altijd wel een bordje warm eten op overschot; een extra dessertje was snel gemaakt; een discreet pakketje voor ’s avonds was snel meegegeven…

Door dergelijke openbare diensten werd ook armoede bestreden. Mensen kregen een zinvolle taak toegewezen – voor zichzelf en voor de maatschappij. Bovendien waren de gebouwen properder, beter onderhouden en was het eten lekkerder.

Wraakroepend is dat dit werd weggesaneerd!