De Watergroep is sinds een tweetal jaar de manier van werken drastisch aan het wijzigen. Er wordt nu procesgericht gewerkt en men stapte af van provinciale structuren. De processen werden vertaald in vijf directies: Markt en Klant, Productie en Opslag, Distributie en Toevoer, Bedrijfsondersteunende Diensten en Innovatie. Ook de taken van de personeelsleden werden ingrijpend aangepast. Velen kregen een totaal nieuwe functie, al dan niet op eigen verzoek.

Tijdens de stoelendans, die maanden in beslag nam, gebeurden er geen aanwervingen. Hierdoor steeg de werkdruk tot een onhoudbaar peil. Ook leed de nieuwe manier van werken nog aan kinderziekten. Aankoopprocedures werden gewijzigd, zo kon het dat om een zak cement te kopen 60 km moest gereden worden. Er werd zone-overschrijdend gewerkt waardoor iemand van Leuven om bijvoorbeeld een lek te repareren in Overpelt, soms geen dienstvoertuig ter beschikking had en dus zijn materiaal moest afhalen in Hasselt. Hoog tijd voor maatregelen dus.

We keurden de methodiek van de reorganisatie goed en werkten constructief mee om haar te realiseren op een manier waardoor iedereen er beter van moet worden. Maar zoals dikwijls liep niet alles steeds naar wens. Het personeel begon terecht te morren en we moesten ingrijpen. De drie vakbonden verlieten het Tussenoverlegcomité op 6 november 2019. We legden de directie informeel uit waarom we deze actie hadden ondernomen.

Wij wilden immers niet langer op deze manier werken. Overleg was dode letter geworden. De personeelsleden bleven op de werkvloer instructies ontvangen die niet besproken of goedgekeurd waren op het overleg en door de leidinggevenden toch als waarheid verkondigd werden. Afspraken, bijsturingen werden onvoldoende meegenomen in de uitvoering op de werkvloer. Wij wilden we een duidelijk signaal geven aan de werkgever dat bij de personeelsleden het water aan de lippen staat. En dat bij de grootste watermaatschappij van Vlaanderen…

Wij vroegen dringend duidelijke communicatie vanwege de directie aan het personeel over de foutieve instructies gegeven door hun leidinggevenden. Ook drongen we aan ons de stukken voor de vergaderingen tijdig te bezorgen, wat dikwijls een moeilijke kwestie was.

Bij de uitnodiging van het volgende TOC van 4 december merkten we dat de problemen nog steeds dezelfde waren: slechte communicatie en ontbreken van informatie. We bleven dan ook consequent en vatten die vergadering niet aan. Wel was er een kort onderhoud tussen de vakbondssecretarissen en de directie. We hebben hen nogmaals uitgelegd wat de problemen zijn en dat als er op korte tijd niet geremedieerd zou worden, een staking niet veraf was.

Het TOC is dan eindelijk kunnen doorgaan op 8 januari 2020. We hebben echter eerst drie uur informeel gesproken omdat we de knelpunten vooraf uitgeklaard wilden zien. Dit is gelukt en we zijn weer on speaking terms.

Jan Van Wesemael, Ingrid Moens