Bij ons vertrek in Melsbroek krijgt iedereen een scherfwerende vest en een helm. Achteraf zal blijken waarom dit nodig is. Vlak na de take-off vernemen we dat het vluchtplan aangepast is en dat we rechtstreeks naar Pakistan vliegen. Na een rustige vlucht van ongeveer zeven uur landen we in de hoofdstad Islamabad. De minister en enkele mensen van Unicef vertrekken onmiddellijk per helikopter naar het door de aardbeving getroffen rampgebied. Het is duidelijk dat daar heel veel internationale hulp nodig is, die snel zal moeten komen omdat de winter dreigt.

Internationale waardering

De reis wordt verdergezet en na een uur vlucht per C-130 volgt er een spectaculaire landing te Kabul. De delegatie wordt ontvangen door de Belgische CO en een gewapend peloton. De verschillende briefings volgen elkaar snel op om ons wegwijs te maken te Kaia. Er zijn lovende woorden voor de Belgische militairen; hun inzet en professionaliteit wordt blijkbaar internationaal gewaardeerd. Er wordt tevens gedacht aan uitbreiding van de opdracht, waardoor logischerwijze meer manschappen zullen worden ingezet.

Na onze installatie volgt er een kleine receptie en een gezamenlijke kerstmaaltijd. Het moet gezegd, alles is voortreffelijk en ook de verstandhouding met de militairen van andere nationaliteiten is uitstekend. Nadien volgt er nog een bezoek aan de wachtposten. De MOD overhandigt persoonlijk een geschenk aan hen die op kerstavond de dienst verzekeren. Dit gebaar wordt zeer gewaardeerd door het betrokken personeel. Nadien krijgen we de kans om uitgebreid te praten met alle Belgische militairen. Ondertussen verzorgt het jazzensemble Didier Indot Quartet de muzikale omlijsting. Ze ondervinden wel stevige concurrentie van de decibels die uit de Griekse cafetaria komen.

De klachten van de militairen gaan vooral over de postbedeling en problemen met de internetverbindingen. Na een kort overleg met de afgevaardigden van de andere vakbonden wordt unaniem gemeld dat het onderhoud van de sanitaire installaties beter kan. Blijft nog het probleem van de pollutie en ook enkele ziektegevallen die ons zorgen baren. Opvolging is hier zeker noodzakelijk.

Extreme leefomstandigheden bevolking

Na weer een korte nacht wordt ingescheept om naar Kunduz in Noord-Afghanistan te vliegen. We worden er hartelijk ontvangen door de Duitse militairen en een 25-tal Belgen die er de dienst uitmaken. Dit kleine kampement is wel een voorbeeld van netheid en ook qua indeling ziet het er goed uit. Tijdens de ritten van en naar het vliegveld wordt ons duidelijk in wat voor extreme omstandigheden de lokale bevolking hier leeft. Nu het democratiseringsproces volop begint te werken, is de verbetering van hun levensstandaard zeker een prioriteit. Tal van organisaties met een humanitair karakter doen hun uiterste best. De vraag is echter: kan de uitvoering van al die bestaande plannen niet sneller verlopen?

De volgende vlucht gaat naar Dushande in Tajikistan, een vliegveld waar de Fransen de dienst verzekeren. We stappen over op een Airbus en vertrekken naar Ankara, waar we nogmaals brandstof nodig hebben. Na een vlucht van totaal acht uur komen we in Brussel aan, moe maar voldaan.

Het welzijn van onze militairen

Dit was zeker een geslaagde zending en toegegeven, de overheid heeft er alles aan gedaan om ons te tonen hoe het personeel in het buitenland werkt. Ook de moeilijke punten werden niet ontkend, wat betekent dat de overheid wel degelijk begaan is met het welzijn van de militairen daar. En het is ook duidelijk dat er goed werk geleverd wordt in missies zoals Althea, Belukos of ISAF. Voor de meerderheid van de Belgische militairen staat ISAF trouwens niet alleen voor International Security Assistance Force, maar ook voor "I Support André Flahaut". Een woordspeling waar de minister en de hele delegatie hartelijk om konden lachen. Meteen een goede waardemeter voor de opperbeste sfeer die er heerste bij het ISAF-personeel en de delegatie die hen ging bezoeken.