Hoe de campagne van Voka en UNIZO door de pers indirect wordt gestimuleerd is de afgelopen dagen en weken duidelijk geworden. Adverentieruimte moeten ze niet kopen en hun topmannen moeten niet meer aan publiciteit doen dan gewoonlijk. Neen, ze laten enkele ondernemers (en de gouverneur van de Nationale Bank) opdraven om in “sympathieke” interviews te vertellen dat het in dit land slecht gaat met de economie en dat er dringend maatregelen moeten genomen worden. Na de ronduit onbeschofte Louis Verbeeck was het dit voorbije weekend de beurt aan de sympathieke Wouter Torfs. De voorgestelde maatregelen blijven onveranderd dezelfde: loonkostverlaging, minder belastingen, index afschaffen, … Kortom: zuurstof voor de bedrijven.

Ik vraag mij af of wij vakbonden ook op die welwillendheid van de pers kunnen rekenen. Misschien eens een interview doen met Erik, die minder verdient per uur dan wat hij moet betalen voor de opvang van zijn kind? Of met Carla en Hugo, die, hoewel ze beiden een voltijdse job hebben, op het einde van de maand niets overhouden en zo hun droom van een eigen huisje moeten opbergen? Of misschien met de mama van Brecht, waarvoor al zo lang naar opvang wordt gezocht? Of misschien met de chronisch zieke Steven, die letterlijk in de armoede wordt geduwd? Of misschien met Jan, hoog opgeleid, maar werkzoekend? Hetzelfde geldt voor Wasim, maar hij heeft er nog een handicap bij, namelijk zijn huidskleur. Gelukkig kan hij nu wel terecht in Plopsaland ;-)

Tegen elk verhaal van een ondernemer staan er honderden verhalen van werknemers, die ook wakker liggen uit schrik voor de toekomst.