Een kamervoorzitter die uit een bestelbusje stapt, omringd door werkwillige studenten (sic) en die onze stakingspiketten aan het station van Gent-Sint-Pieters komt provoceren.

De situatie daar was duidelijk: een leeg plein, enkel een piket en geen reizigers in de verre omtrek te zien. Wat is dan de bedoeling? Gewoon provoceren, gewoon het nieuws willen halen door te zeggen dat men werkwilligen wil helpen maar dat de ‘boze vakbond’ dat verhindert.

Van studenten van een bepaald allooi kan men dat verwachten. Het is niet de eerste keer dat zij zich op dat vlak laten opmerken. Nieuw is wel dat de kamervoorzitter prominent aanwezig is. En rustig mee scheldt en monkelend naar die ‘dwaze’ stakers kijkt.

In de Belgisch politiek kan dat tellen: een kamervoorzitter als provocateur en stakingsbreker. En ja, hij mag ook een mening en een politieke overtuiging (of zelfs meerdere) hebben. Maar de waardigheid van zijn ambt gedoogt dergelijke straatgevechten niet.